کسی صدای معلولان را در ایران می‌شنود؟ نه مجلسی‌ها و نه مردم، حتی خبرهای معلولان هم دیده نمی‌شود
آنها خیلی روشن خواسته‌شان را به مجلسی‌ها اعلام کرده بودند اما نماینده‌ها آنطور که باید برایشان وقت نگذاشتند، با این حال گویا فقط اهالی مجلس نیستند که به معلولان کم توجهند. حتی مردم هم انها را فراموش کرده‌اند.
معلولان بارها در برف و سرما یا گرما در برابر مجلس، وزارت بهداشت یا هر سازمانی که بتواند گره‌ای از مشکلات انها باز کند، تجمع می‌کنند، به این امید که کسی به فریادشان برسد.
این کار همیشگی‌شان است. از هر فرصتی برای رساندن خواسته‌شان به گوش مردم و مدیران کشور استفاده می‌کنند کار حتی به بچه‌ها و نوجوانان هم کشیده است. انها که مجبورند با ویلچر ساعت‌ها در خیابان منتظر بمانند. معلولان مدت‌ها است تلاش می‌کنند تا کسی در ایران صدای آنها را بشنود.
اعتراضشان به نبود بودجه و فراهم نبودن امکانات برای آنها است. زندگی سختی دارند. در این وضعیت گرانی که حالا این روزها مردم با ان درگیرند، مشکلات انها دو برابر است، چون باید هزینه‌های بیشتری برای بیماری و جسم خود پرداخت کنند.
بودجه قانون حمایت از حقوق معلولان هم امسال به اسم دیگری تصویب شد تا پیگیری معلولان برای حقوقشان سخت‌تر از قبل هم بشود. مجلسی‌ها در حالی به این بودجه رای دادند که بسیاری وقت‌ها معلولان جلوی در مجلس تجمع کرده بودند و جلوی چشم نماینده‌ها حضور داشتند.
آنها خیلی روشن خواسته‌شان را به مجلسی‌ها اعلام کرده بودند اما نماینده‌ها آنطور که باید برایشان وقت نگذاشتند، با این حال گویا فقط اهالی مجلس نیستند که به معلولان کم توجهند. حتی مردم هم انها را فراموش کرده‌اند.
شاید برایتان جالب باشد بدانید که وقتی ما هم در رسانه‌ها از مشکلات معلولان می‌گوییم، با بازخورد مناسبی روبه‌رو نمی‌شویم. معمولا در طول یک روز، کمترین بازدید مطالب سایت مربوط به گزارش‌هایی درباره معلولان است.
مردم حتی حوصله دنبال کردن اخبار معلولان را ندارند، چه برسد که انها را همراهی کنند تا به خواسته‌ها و نیازهایشان برسند.
