شاید بارها و بارها این جمله حق به حق دار نمیرسد را شنیده باشید،
اما چقدر این جمله واقعیت دارد و چقدر سعی میشود تا تحقق یابد؟
آیا بیشتر شاهد ضایع شدن حقوق افراد هستیم یا به حق رسیدن ها؟
در حوزه معلولیت شرایط چگونه است؟
حقوق معلولان و پایمال شدن آن دغدغهای بزرگ میباشد که بارها به آن پرداخته شده است.
ولی این روند همچنان ادامه دارد و تغییری به خود نمی پذیرد !!
اما چرا اینگونه است؟
شاید مقصر خود معلولین میباشند روش مطالبه گری را نمیدانند و نمیتوانند صدای خواستههایشان را فریاد بزنند یا شاید این صدا آنقدر آهسته است که توانای رسیدن به گوش مسئولان نمی رسد ،
شاید خود را مخفی کردهاند که یافتنشان این چنین مشکل میباشد.
اما چرا در جامعهای که ادعای مسلمانی میشود باید برای گرفتن حق فریاد کشید، پشت درها نشست، غرورها را از بین برد. مگر مسئولان وظیفه خود را نمیدانند که باید آن را یادآوری کرد و حتی در صورت یادآوری باز هم آن را به یاد نمیآورند و این چنین درهای اتاق خود را بر روی این افراد بستهاند تا آنان حق خود را در خیابانها مطالبه کنند.
گویا معلولان را در تاریکی قرار داده اند و عبور از این تاریکی ها را برایشان مشکل ساختند و فقط به دنبال ساختن دنیایی روشن برای خود به قیمت تاریک کردن دنیای دیگری میباشند.
وقتی شرایط بدین منوال می باشد که کسی نخواهد حصار بی عدالتی ها را فرو بریزد تحقق حق به حق دار رسیدن امری دست نیافتنی و تصوری بسیار دور میباشد.
ولی وقتی انتظار میرود که کسی به دنبال حق خواهی نباشد و سکوت اختیار کند رسیدن به این امر رویایی بیش نیست.
