دنبال تغییر باشیم یا تماشاگر مشکلات؟!
مدیون کمپین هستید اگه این متن رو نخونید!
قانون برای همه معلولاست، فرقی نمی کنه ناشنوا باشی، نابینا، جسمی‌حرکتی، ذهنی، اعصاب وروان، اوتیسم، یا سندروم داون. برای همین هم لازمه همه پای کار باشن.
وقتی هم قانون اجرا بشه، برای همه اجرا می‌شه، نه فقط اونایی که تو تجمعات شرکت می‌کنن. یه خانواده‌ای که می‌گه ما نیاز مالی نداریم و کاری به قانون نداریم، می‌تونه تضمین بده که خودش هیچ‌وقت معلول نمی‌شه؟
یا اصلاً فکری کرده که اگه یه روزی نباشه، فرزند معلولش چطوری باید زندگی کنه؟
قضیه فقط پول نیست، معلولان تو همه بخشای زندگی‌شون تبعیض می‌بینن. مثلاً یه دانشجویی که تو تجمع شرکت نمی‌کنه، مطمئنه بعد از درسش کار پیدا می‌کنه؟
اگه پیدا نکرد چی؟
یا اون کسی که شاغله و به بهونه کار نمیاد تجمع، فکر نمی‌کنه مسئولیت اجتماعی نسبت به بقیه معلولان داره؟
نابیناها و ناشنواها که بیشترشون به خاطر بیکاری مشکل مالی دارن و اتفاقاً راحت‌تر می‌تونن با مترو و اتوبوس رفت‌وآمد کنن، چرا اونجوری که باید تو تجمعات نیستن؟
یا معلولایی که خانواده‌هاشون دارن زیر بار مشکلات خرد می‌شن، چرا یه تکونی به خودشون نمی‌دن؟
جالبه برای دورهمی و اردو هر کاری می‌کنیم، ولی تجمع که می‌شه، انگار کسی نمی‌تونه از خونه بیرون بیاد.
چرا وقتی حرف می‌زنیم همه ناراحتن، ولی وقت عمل که می‌رسه، خبری نیست؟
والدین و خانواده‌هایی که بچه اوتیسم، سندروم داون یا مشکلات ذهنی و جسمی دارن، واقعاً فکر کردن بچه شون وقتی اونا نباشن چی به سرش میاد؟
اون والدینی که خودشون هم معلولیت شدید دارن و بچه اوتیسمشون رو هم با خودشون به تجمع میارن، چطوری مشکل ندارن ولی بقیه دارن؟
واقعاً به این فکر کردین کی از بی‌عملی معلولان و خانواده‌هاشون سود می‌بره؟
و کی ضرر می‌کنه؟
موضوع از چند حالت خارج نیست: – یا معلولان و خانواده‌هاشون اون‌قدری که می‌گن مشکل ندارن و ما بیخودی داریم حرص می‌زنیم. – یا مخالف روش کمپین هستن و فکر می‌کنن جلسات با مسئولان بهتره؛ ولی خب تجربه ثابت کرده این جلسات هیچ‌وقت نتیجه ندادن. – یا ناامیدن و بهونه میارن. مثلاً می‌گن اگه تجمع نتیجه می‌داد، چرا تا حالا هیچی عوض نشده؟
اینا حواسشون نیست که تجمع معلمان، بازنشسته‌ها و کارگران هم سال‌ها طول کشیده تا به نتیجه برسه. تازه اگه معلولان نتیجه نمی‌گیرن، دلیلش همینه که تعداد شرکت‌کننده‌ها کمه و انجمن‌ها و تشکل‌ها هم حمایتی نمی‌کنن.
یه عده هم از برخورد امنیتی و قطع مستمری می‌ترسن. ولی خب اینا هم تابلوئه که فقط بهونه‌ست. چون واقعیت اینه که نیروی انتظامی و امنیتی همکاری خوبی دارند و هیچ مستمری‌ای هم قطع نشده.
در نهایت، هیچ حکومتی تو دنیا نمی‌تونه در برابر مطالبات به حق معلولان مقاومت کنه. چون خواسته‌های معلولا سیاسی و جناحی نیست، فقط مشکلات خودشونه. برای همینه که هیچ جناحی هم از معلولان حمایت نمی‌کنه، چون سودی براشون نداره. حکومت ایران هم از این قاعده مستثنا نیست.
اگه معلولان و خانواده‌هاشون به تعداد زیاد و پشت سر هم تو تجمعات شرکت کنن، قطعاً به حق و حقوقشون می‌رسن. در نهایت، سرنوشت ما معلولان و خانواده‌هامون دست خودمونه. اگه بخوایم با سکوت و بی‌عملی جلو بریم، وضع همینی که هست می‌مونه یا بدتر می‌شه.
ولی اگه متحد بشیم، تعدادمون رو تو تجمعات بالا ببریم و صدای اعتراضمون رو بلند کنیم، هیچ قدرتی نمی‌تونه خواسته‌هامون رو نادیده بگیره. تصمیم با ماست که دنبال تغییر باشیم یا تماشاگر مشکلاتمون بمونیم.