صدای ادعا بلند ولی عمل همچنان خاموش است
امید روشندلان
وقتی اسم بهزیستی به گوش مردم می‌رسد ممکن است تصورشان از این سازمان این باشد که از معلولان حمایت و نیازهای آنان را برآورده می‌سازد.
اما باید بگوییم که اینگونه نمی‌باشد.
بهزیستی مکانی نیست که در آن صدای معلولان به معنای واقعی شنیده شود و مسیر را برای آنها هموار سازد.
این سازمان به جای اینکه مسیر را آماده پیشرفت معلولان سازد خودشان حتی موانعی بر سر راه این افراد قرار می‌دهند و به جای اینکه بکوشند دیدگاه جامعه را نسبت به معلولین تغییر دهند متاسفانه خودشان دیدگاه‌های بسیار اشتباهی دارند به طوری که فکر می‌کنند معلولان کسانی هستند که باید در انزوا باشند و کاری از دستشان بر نمی‌آید و ادای دین خود را در پرداخت مستمری ناچیزی می دانند.
استعدادها و توانایی‌های معلولان را به راحتی نادیده می گیرند.
قوانینی در خصوص معلولین تصویب می‌کنند ، اما این قوانین فقط بر روی کاغذها می مانند و دست به عملی نمودن این قوانین نمی‌برند از جمله می‌توان به ماده ۲۷ قانون جامع حمایت از معلولین که شهریه دانشجویان اشاره کرد.
ناراحت کننده تر آن است که بهزیستی تلاشی برای اجرا شدن این قوانین و حمایت از حقوق معلولان نمی‌کند و نقشی در مطالبه گر بودن حقوقشان ایفا نمی کند. وقتی شهریه دانشجویان یک سال پرداخت نمی‌شود و این دانشجویان با استرس بسیار دست پنجه نرم می‌کنند بهزیستی نظاره‌گر می‌شود و به راحتی چشم خود را بر روی این مشکلات می‌بندد.
مسئولان این سازمان پست‌ها و میز و صندلی‌های خود را بسیار دوست می‌دارند و هیچ احساس مسئولیت و دلسوزی ندارند و فراموش کرده‌اند که وظیفه‌شان خدمت به مردم است و از مقام خود سو استفاده می‌کنند و منافع شخصی خود را بر دیگران ترجیح می‌دهند و وقتی معلولی به این سازمان مراجعه می‌کند و حق طبیعی خود را مطالبه می‌نماید نسبت به آنان بی‌توجه هستند گویی آنان اشتباهی به این مرکز مراجعه کردند. انگار آنان فقط می‌آیند تا به میز و صندلی‌های خود خدمت کنند که این گونه حل مشکلات مردم برایشان عذاب آور است!!
این بی مسئولیتی‌ها و خودخواهی‌ها بر مشکلات معلولان می‌افزاید و موجبات نا امیدی آنان را فراهم می کند.
اما سوال ما این است که سازمان بهزیستی تا کی به این روند خود ادامه خواهد داد؟
در کشوری که ادعای کمک به محرومان می‌شود اما بی عدالتی جلوه بیشتری دار‌د باید بدانیم که با ادعا و سخنان دروغین هیچ مشکلی حل شدنی نیست و همچنان دود این بی مسئولیتی ها ، نادیده گرفتن‌ها و نبود نظارت ، به چشم معلولان خواهد رفت.