رویکرد جامعه به افراد دارای معلولیت به عنوان نیروی منفعل، بدون برنامه ریزی دقیق از طرف سازمان بهزیستی و وزارت کار و رفاه اجتماعی به رویکردی فعال و پویا تغییر نخواهد کرد.

در این میان نقش انجمنها و تشکلهای معلولان را نباید نادیده گرفت لیکن نبود امکانات و منابع مالی اقدام به عمل را در این حوزه سخت و ناممکن می سازد.

از آنجایی که افراد دارای معلولیت از موقعیت اقتصادی مناسبی برخوردار نیستند لذا در رفت و آمد های معمولی نیز با مشکل مواجه می گردند و حضور ایشان را در انجمنها تحت شعاع قرار می دهد.

تا کنون سهمیه سه درصدی جهت استخدام افراد دارای معلولیت در سازمانها و ارگانهای دولتی حتی در خود سازمان بهزیستی اعمال نشده است.

هنوز این سازمان اغلب طرحها و مراکز خدماتی خود را به جامعه هدف واگذار نمی نماید بلکه همیشه افراد بدون معلولیت هستند که در صف دریافت کنندگان قرار دارند.

سازمان بهزیستی باید به عنوان پایلوت در حوزه اشتغال معلولین عمل نماید تا این حق برای سایر ارگانهای دیگر نیز ایجاد گردد. مهم این واقعیت است که هر زمان سازمان بهزیستی حوزه های واگذاری خود را به افراد دارای معلولیت تحویل داده است این برنامه ها با شکست مواجه نشده اند بلکه بسیار خوش نیز درخشیده اند.

انجمن معلولین باران در قروه و انجمن معلولین ئاسو در بانه و سایر انجمنهای دیگر که طرحهای سازمانی را اجرا می نمایند در ایران گواهی بر این واقعیت است.

وقتی وضعیت شغلی یا رفاهی افراد دارای معلولیت به عنوان گلایه یا مشکل بیان می شود غالباً با این استدلال مواجه می شویم که افراد سالم نیز از رفاه چندانی برخوردار نیستند چه برسد به معلولین؛ اما این استدلال جدا از شانه خالی کردن در برابر مسئولیت چند وجه دیگر نیز دارد. اولاً : تفکیک قائل شدن بین مفهوم سالم و ناسالم. دوماً: بیان این تلقی و طرز تفکر پنهان در ناخوداگاه که در مقام قیاس هم وضعیت رفاهی معلولین از غیر معلول پایینتر فرض می شود.

در چنین وضعیتی حمایت گسترده سازمان بهزیستی از مفاهیم توانبخشی و خدمات اجتماعی به صورت کاربردی و عملی می تواند راه گشای وضعیت اسفناک معلولان در ایران گردد.

مطمئناً چنین پروسه ای زمانبر و طولانی است اما راه درست را باید رفت اگرچه در آغاز سنگین و طاقت فرسا است لیکن ثمره آن گوارا و سازنده خواهد بود.

راه رفته ای که سایر کشورهای توسعه یافته آن را پیموده اند و به نتایج مطلوبی دست یافته اند. می توان امیدوار بود در صورت نگاه ویژه دولت به طرح سی بی آر یا طرحهای مبتنی بر مشارکت افراد دارای معلولیت و واگذاری آنها به جامعه معلولین جهت اجرا به منظور اشتغال زایی و بالا بردن کیفی این برنامه ها و حضور ایشان در اجتماع ، شاهد تغییری چشمگیر در وضعیت اجتماعی و روانی معلولین و افزایش کیفیت زندگی این قشر باشیم.