دود این باورهای بی تغییر همچنان در چشم معلولان
کد خبر :5289
شهریور 28, 1402
امید روشندلاننگرش یا منش (انگلیسی: Attitude) عبارت است از ترکیبی از باورها و هیجان‌هایی که شخص را پیشاپیش آماده می‌کند تا به دیگران، اشیا و گروه های مختلف به شیوهٔ مثبت یا منفی نگاه کند.
نگرش منفی: افرادی که نسبت به هر چیزی موضع منفی دارند، ویژگی‌های خوب زندگی را نادیده می‌گیرند یا نسبت به آن بی‌توجه هستند. ذهن آنها همیشه معطوف به شکست‌ها، تلخی‌ها و موانع است، و برای هیچ چیز، نتیجه مثبت و خوشحال‌کننده‌ای در نظر نمی‌گیرند.
عصبی بودن، شکاکیت و ناامیدی از ویژگی‌های رفتاری افرادی است که باورهای منفی دارند.
نگرش در گذشته نسبت به معلولان نگرشی منفی بوده است به طوری که آنها را از اجتماع دور می‌کردند ، آنها را در آب می انداختند، در خانه زندانی می کردند، از دید مردم دور نگه می داشتند، همچنین نگهداری آنان در پستوها که ارتباط معلولان را با جوامع قطع می کرد و این اعمال نشأت گرفته از خرافات، نژاد پرستی و ترس از مواجهه با مشکلات معلولین بود که سبب می‌شده تا آنها را از اجتماع دور کنند.
اما در حال حاضر شرایط معلولان به چه منوال است؟
اینک که ادعا می‌کنیم سطح فرهنگمان پیشرفت کرده ،خرافات کمرنگ شده، اکثراً مردم تحصیل کرده هستند و همگان را باهم برابر میدانیم، شعار معلولیت محدودیت نیست را می‌دهیم ولی انگار هنوز هم خلأهای زیادی برای پر کردن وجود دارد و هنوز هم این نگرش‌های منفی اصلاح نشده اند، شاید این باورها به ظاهر تغییر کرده است و در باطن همان است که بوده، وقتی به معلولین می‌گوییم درس بخوانید دانشگاه بروید ولی وقتی درخواست شغل می کنند آنها را قبول نداریم، مانند گذشته از اجتماع طردشان می‌کنیم، حال افراد معلول با مدرک‌های مختلف باز هم باید در خانه بنشینند و منتظر باشند تا این عقاید رنگ مثبتی به خود بگیرند ولی انگار این خواسته‌ها باید منتظر باشند تا شاید معجزه ای رخ دهد.
این بی‌اعتمادی‌ها و باورهایی که همچنان منفی است برای معلولان گران تمام می‌شود. طوری که باید با آرزوهایشان علیرغم تلاشهای بسیاری که برای سبزکردنشان داشتند خداحافظی کنند، خواسته‌هایشان را به دست فراموشی بسپارند.
اما فاجعه آن زمانیست که حتی خود مسئولان سازمان بهزیستی نگرش های منفی نسبت به معلولان دارند و اعتقادی به حضور آنها در اجتماع و داشتن شغلی و جایگاه برای خود ندارند به جای اینکه حمایت کننده باشند آنها را کنار می‌زنند امیدشان را به ناامیدی مبدل می‌سازند بدون اینکه از توانایی‌های آنها آگاهی داشته باشند به راحتی درخواستهایشان را رد می کنند به جای اینکه صدایشان را بشنوند و بلند به گوش دیگران برسانند ، حتی نمی‌خواهند آن را بشنوند و نمی‌خواهند آنها را ببینند شاید این اوضاع و احوال نشان می‌دهد ما هنوز به لحاظ فکری در مورد معلولان در گذشتگان دور زندگی می‌کنیم که همچنان آنها را از اجتماع دور می‌کنیم و باورهایی مانند مردمان قدیم داریم.
برای حل مشکلات معلولان و تغییر نگرش‌ها ابتدا باید آنها را ببینیم بخواهیم که همواره آنان را مشاهده کنیم ، دنبالشان برویم ، به جای اینکه رفتار غیر عادی از خودمان نشان دهیم رفتاری همچون مردمان عادی با آنها داشته باشیم آنها را به راحتی در اجتماع بپذیریم.
در این میان برخی نگرش خنثی نسبت به آنان دارند و برخی نگاهی از سرترحم که نمی توانند گره از مشکلات معلولان باز کنند، بلکه تنها دیدگاهی مسئولانه، کارشناسانه لازم است تا خواسته هایشان محقق شوند و باورهای مثبت در اجتماع در خصوص معلولان فراگیر شوند.
ولی اگر همچنان بر این عقاید منفی خود پافشاری کنیم حصار و بن‌بستی برای معلولان خواهیم ساخت که همچنان پابرجا خواهد بود و این باورهای منفی دستاوردی است که برای آینده گان نیز خواهد ماند و ایجاد دیدی مثبت نسبت به معلولان همچنان در حد رویا و معجزه باقی خواهد ماند.
مقالات دیگر
بعدی
قبلی
شهریور 28, 1402