رویای شیرین انتخابات
جعفر محمدی
انتخابات در جامعه ما پدیده جالبی است.
یک دفعه عده ای شب می خوابند و صبح احساس تکلیف می کنند که پول و عمر و جوانی و هست و نیست شان را به صورت رایگان، صرف خدمت به مردم کنند.
خیلی دور نشدیم از ایام آخرین انتخابات. دیوارهای شهر مملو بود از چهره های مصممی که قرار بود یک تنه تمام مشکلات و معضلات سال ها و دهه ها و بلکه تاریخ معاصر را با سرانگشت کفایت خود حل و فصل کنند. واقعا صحنه های جالبی در ایام تبلیغات خلق می شود.
پوسترهایی رنگی و بزرگ از ابرمردها و ابرزن هایی که با یک قلم در دست به نشانه متفکر بودن و نگاهی از نظر خودشان گیرا که رو به دوربین کرده و از نظر مشاوران محترم دال بر اقتدار است و چشم در چشم مخاطب، توانمندی های داشته و نداشته خود را به رخ می کشیدند؛ یک تمثال از سلطانیه در پس زمینه و تصویری از پرچم ایران در گوشه پوستر هم که دیگر اوج خلاقیت در استفاده از نمادهای ملی و استانی، به مثابه علقه های وطن پرستی و احترام به زادگاه، خودنمایی می کرد.
خیال کسانی که قرار است رای دهند تخت تخت.! کسی آمده که هر چه خوبان همه دارند، ایشان به تنهایی دارد. شاید در فانتزی های شبانه‌شان، خود را تنها منجیان این مردم می دیدند که قادرند هر ناممکنی را ممکن کنند.
انتخابات همیشه پدیده جذابی بوده. از این جهت که به راستی، دنیای ذهنی افرادی که پای در رقابت های انتخاباتی می گذارند و این توهم را دارند که بهتر از همه مردم می فهمند و قوی تر از همگان می توانند، واقعا چگونه است؟!
کافی است بر خر مراد سوار (پیروز انتخابات) شوند و با واقعیت های ملموس و سختی مشکلات روبه رو گردند. به یکباره آن نظریات مشعشع و راه حل های فوری فراموش می‌شوند.
اول شروع می کنند به بهانه گیری. «باید زمان داد». «مشکلات مربوط به گذشته است». «نمی گذارند». «آواربرداری زمان می برد» و …. گزاره های آشنایی برای ایرانی هاست. یک عده اما بیشتر از این ها روی کم حافظه بودن مردم حساب می کنند.
هنوز دوران نمایندگی شان به نیمه نرسیده، هوس انتخابی بزرگتر و بالاتر می کنند.
مشکلات شهر را حل کرده و ناکرده، به فکر حل مشکلات کشور می افتند. چرا باید توانمندی هایشان را محدود به رفع و رجوع گرفتاری های بیسیم و اسلام آباد و گلشهر کنند؟ پس طارم و چورزق و ارمغانخانه و نیک پی و سایر شهرستان ها چه می شود.
حیف نیست مردم این مناطق از سیاست های باکفایت حضرات محروم بمانند. می پرسید پس تکلیف وعده های داده شده برای اداره شهر چه می شود؟
وعده ها برای قبل از روز رای گیری است. مثل مهریه می ماند. کی داده کی گرفته. قرار بود چیزی بگویند که ما خوشمان بیاید و ما هم کاری بکنیم که خوششان بیاید. نباید زیاد سخت گرفت. از نظر من کسی که با شورای شهر شروع کرده و وسط راه هوس مجلس به سرش زده، اشتباه می کند. یک باره خیز بردارد برای انتخابات ریاست جمهوری بهتر است. آرزو که بر جوانان عیب نیست.